و عشق

« انا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا » ( انسان / 3  )

آدمی اگر ذره ای قدرت داشته باشد ؛ در پی مجبور کردن دیگر آدمیان برای عمل به دستورات خویش است . مثلا پدر ، که چه مهربان است به فرزند . همین پدر مهربان دوست دارد که فرزندش گوش به حرف هایش بسپارد و هر چه او گفت ، بگوید چشم . چون اوست که فرزندش را از بدو تولد نگه داری ، همراهی و حمایت می کند تا بزرگ و مستقل شود ؛ و برای همین از او انتظار دارد که سخنانش را بپذیرد و به همان راهی برود که او می گوید . و حال ببین خدا چه می کند ...

او که همه قدرت عالم در دستانش است ؛ قادر مطلق همه ی کائنات است ؛ به اشاره ای موجودات را می آفریند و یا نابود می کند . او نمی گوید به این راه برو و بگو چشم ؛ بلکه می گوید : این راه است ؛ راه رستگاری ؛ تو مختاری ؛ خودت می دانی ؛ با عقلت ببین ، بسنج و انتخاب کن ؛ باشد که راه صحیح را در پیش گیری . و چه کسی مهربان تر از خداوند است به بنده اش ؟!

به راستی که این اختیار و آزادی جز عشق و دوست داشتن نمی تواند باشد ؛ برای همین است که می گوید « ما راه را به او نشان دادیم ، خواه سپاس گزار و پذیرا باشد ، خواه نا سپاس » .

پس بکوش تا پذیرا باشی ...