آخرین ستاره

آدم که دستش رفت سمت درخت ، دیگر بهشت خانه ی انسان نبود و زمین شد ماوایش. قبیله ی پسران حوا ، دلش گرفتار بهشت بود ولی کسی نشانی نداشت.

 خدا کلماتش را فرستاد  ، همه با عطر گلهای محمدی ، ولی انگار قوم هبوط کرده پای رفتنش لنگ می زد و در کارزار عقل و ابلیس بیشتر وقت ها حق به نفس تکیه می زد. برای همین از آسمان دور و دورتر شد. زمین پر شد از راهزنان که با تیغ های برهنه سر از حق می بریدند حتی اگر شش ماهه باشد.

 کار سیاه مستان به جایی رسید که به سمت ماه و خورشید سنگ می انداختند. پس خدا اراده کرد تا آخرین ستاره را بالا ببرد ؛ جایی که کسی نمی شناخت. تا روز حیرانی پسران آدم ، تا ساعتی که همه ی دیوارهای پوک فرو بریزد ، تا روزی که تنها یک دیوار که عطر نماز می دهد برجای مانده است و مردی به آن تکیه می زند و صدایش می پیچد در گوش عالم که « انا المهدی » ...